လူတိုင္းလူတိုင္းမွာေတာ႕ စိတ္မၾကည္မသာ ျဖစ္တဲ႕အခ်ိန္၊ စိတ္ညစ္တဲ႕အခ်ိန္၊ စိတ္ဓာတ္က်တဲ႕အခ်ိန္ေတြ၊ ၀မ္းနည္း နာက်င္ေနတဲ႕အခ်ိန္ေတြ တစ္ခါမဟုတ္ တစ္ခါေတာ႔ ရွိတတ္ၾကမွာဘဲေနာ္.. အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လိုမ်ား ေက်ာ္ျဖတ္ၾကပါသလဲ.. လူတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ေက်ာ္ျဖတ္ပံု၊ ရင္ဆိုင္ၾကပံုခ်င္းေတာ႕ တူၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ႕ စိတ္ဓာတ္က်ရင္ ၀မ္းနည္းနာက်င္ရင္ ငိုေၾကြးၾကတယ္.. အခ်ိဳ႕က မိမိမိတ္ေဆြ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြဆီ ရင္ဖြင္႕ ေျပာျပၾကတယ္.. အခ်ိဳ႕က်ေတာ႕လည္း စိတ္ခြန္အားျဖစ္မဲ႕စာေတြ၊ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေစမဲ႕ အဆံုးအမ တရားစာေတြ ဖတ္ၾကတယ္.. တရားထိုင္ၾကတယ္.. တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ႕ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဟစ္ သီဆို တတ္ၾကပါတယ္.. ဒါက တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္ႏြမ္းခ်ိန္ကို ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းပံုခ်င္း မတူညီတာကို ေျပာျပခ်င္တာပါ..
ကၽြန္မစိတ္ညစ္ရင္၊ စိတ္မၾကည္မသာျဖစ္ရင္ ေအးခ်မ္းဆိတ္ျငိမ္တဲ႕ ရႈခင္းေတြ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚၾကီးကို ေငးေမာလို႕ရႏိုင္မဲ႕ ၊ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ကိုယ္႕စိတ္အာရံုေတြကို အဆံုးမရွိ လြတ္ေပးလိုက္လို႕ရတဲ႕ ေနရာမ်ိဳးမွာ ထိုင္ေနရတာကို သေဘာက် ႏွစ္သက္မိတယ္.. ဒီအခ်ိန္မွာ ဖုန္းေတြကို ပိတ္ခ်င္ပိတ္ထားမယ္.. ျပင္ပ အဆက္အသြယ္ေတြ အကုန္ျဖတ္ေတာက္လို႕ ကိုယ္မသိ၊ ကိုယ္မရင္းႏွီးတဲ႕ မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ေနရတဲ႕ ေတာင္တန္းၾကီးေတြေပၚကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး အေ၀းဆံုးထိ စိတ္ကို ျဖန္႕က်က္လို႕ ခရီးႏွင္ရတာက ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္အာရံုကို ျပန္လည္ လန္းဆန္းလာေအာင္၊ စိတ္ေတြ ျပန္လည္တည္ျငိမ္လာေအာင္ ကုစားတဲ႕နည္းတစ္မ်ိဳးပါဘဲ.. အဲဒီခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အိမ္ထဲမွာ ေနေနတာထက္စာရင္ အိမ္ျပင္ပကိုထြက္ျပီး လန္းဆန္း သန္႕စင္တဲ႕ ေလေျပရဲ႕ အေပြ႕အဖက္ကို ခံယူလို႕ ၾကည္လင္လွပတဲ႕ ရႈခင္းေလးေတြကို ၾကည္႕လိုက္ျပီ ဆိုရင္ ကိုယ္႕မွာ ရွိေနတဲ႕ ေသာကစိတ္ေတြ အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ႕ ေအးခ်မ္းသြားတတ္ပါတယ္..
ဒီညေနလဲ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္႔ ေနာက္က်ိညစ္ႏြမ္းေနတဲ႕၊ ၀မ္းနည္းပင္ပန္းေနတဲ႕ စိတ္အာရံုေတြကို ေဆးေၾကာဖို႕ ကၽြန္မထိုင္ေနက် ေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္တဲ႕ ျမစ္ဆိပ္ကမ္းေဘးက တာရိုးေလးကို ထြက္လာခဲ႕မိပါတယ္.. တာရိုးေလးက ျမစ္ေရမေက်ာ္ေအာင္ ေျမဖို႕ထားတဲ႕ ေနရာေပမဲ႕ ကားသြားလို႕ရတဲ႔ အထိ လမ္းအက်ယ္ရွိျပီးေတာ႕ တာရိုးတစ္ေလွ်ာက္ကိုလည္း အုတ္တံတိုင္း ကာထားပါတယ္.. အုတ္တံတိုင္းဆိုေပမဲ႕လို႕ အလံုပိတ္တံတိုင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အကြက္က်ဲက်ဲ ကာထားတဲ႕ အရံအတားသေဘာမ်ိဳးပါဘဲ.. တံတိုင္းနဲ႕ကပ္ရပ္မွာ ထိုင္စရာ ကြန္ကရိ ခံုကေလးမ်ား ခပ္က်ဲက်ဲ ရွိေနျပီး တာရိုးေပၚက လမ္းကေလးကေတာ႕ ကတၱရာ ခင္းထားတဲ႕ လမ္းကေလးလဲ ျဖစ္ပါတယ္.. အရိပ္ရ အပင္ေတြကို အရြယ္ညီညီ စီရီလွပစြာ လမ္းေဘး၀ဲယာ စိုက္ပ်ိဳးထားပါတယ္.. သစ္ရြက္စိမ္းတို႕ရဲ႕ ရနံ႕ကလည္း စိတ္ကိုလတ္ဆတ္ ၾကည္ျမေစႏိုင္တယ္ မဟုတ္ပါလား… တာရိုးေအာက္ကို ဆင္းလိုက္တာနဲ႕ စိမ္းလန္းစိုေျပေနတဲ႕ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ၾကီးနဲ႕အတူ ျပဳျပင္ထားတဲ႕ အရြယ္မ်ိဳးစံု၊ အပင္မ်ိဳးစံုတို႕ကို စံနစ္တက် စိုက္ပ်ိဳးထိန္းသိမ္းထားတဲ႕ အပန္းေျဖစရာေနရာ ရွိပါတယ္.. ပန္းျခံလို႕ေခၚခ်င္ေပမဲ႕ အပြင္႕ပြင္႕တဲ႕ ပန္းပင္ဆိုလို႕ စကၠဴပန္းပင္ကလြဲလို႕ က်န္တာအားလံုးက စိမ္းစိမ္းစိုစို အရြက္ဖားဖား အပင္ၾကီး၊ အပင္လတ္ေတြ ျဖစ္တာေၾကာင္႕ ပန္းျခံလို႕လဲ ေခၚဖို႕ခက္ပါတယ္.. ျမိဳ႕ေနလူထု အပန္းေျဖနားေနစရာ ဆိုတာကမွ ပိုျပီး လိုက္ဖက္ပါတယ္..
အဲဒီေနရာမွာေတာ႕ သစ္ပင္ၾကီးေတြရဲ႕ေအာက္မွာ သဘာ၀ ေက်ာက္တံုးၾကီးေတြနဲ႕ ျပဳလုပ္ထားတဲ႕စားပြဲၾကီးေတြ၊ လူေတြထိုင္စရာ ေက်ာက္ခံုေတြ ရွိပါတယ္.. ေန႕ခင္း ေန႕လည္ဆိုရင္ အနားယူသူမ်ား၊ မဂၤလာေဆာင္ အလွဓာတ္ပံုရိုက္ၾကသူမ်ား၊ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္သူမ်ား ရွိေနတတ္ျပီး ညေနခင္းဆိုရင္ေတာ႕ လမ္းေလွ်ာက္လာသူမ်ား၊ ကားနဲ႕လာျပီး မိသားစုလိုက္ အပန္းေျဖ ေလေကာင္း ေလသန္႕ ရႈၾကသူမ်ားနဲ႕ ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးမွာေရာ တာရိုးတစ္ေလွ်ာက္မွာပါ စည္ကားလွပါတယ္.. အစားအေသာက္ေရာင္းခ်တဲ႕ ဆိုင္ကေလးမ်ားလည္း ရွိေနတာေၾကာင္႕ အပန္းေျဖလာသူမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပလွပါတယ္. ကၽြန္မကေတာ႕ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းျပီး တိုက္ခတ္လာတတ္တဲ႕ ေလေျပႏုႏု ေအးေအး ေလးေတြရယ္ ဟိုးအေ၀းမွာ အဆံုးမရွိ ျမင္ေနရတဲ႕ ေတာင္ျပာတန္းၾကီးေတြရဲ႔ ညိွဳ႕ယူဆြဲေဆာင္ႏိုင္လြန္းတဲ႕ အလွအပရယ္ေၾကာင္႕ ဒီေနရာေလးကို သေဘာက်မိတာပါဘဲ.. ေတြးခ်င္တိုင္းေတြး၊ ေငးခ်င္တိုင္းေငးလို႕ ေကာင္းတဲ႕ ေနရာေလးတစ္ခုဘဲ မဟုတ္လား။
ခုလဲ တံတိုင္းနားက ထိုင္ခံုတစ္ခုေပၚထိုင္ျပီး ဟိုးေ၀းေ၀းက ဆင္႕ကာဆင္႕ကာ စီရီလွပစြာ ရွိေနတဲ႕ ျပာရီမႈိင္းမိႈင္း ေတာင္တံတိုင္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လို႔ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြ ရြက္လႊင္႕ခ်င္တိုင္း လႊင္႕သြားေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ အနီးနားမွာ ကပ္ျပီး ေပၚလာတဲ႕ အသံတစ္ခုေၾကာင္႕ စိတ္နဲ႕ကိုယ္ ျပန္တြဲမိရက္သား ျဖစ္သြားပါတယ္.. ဒီလို စိတ္ေတြ ရြက္လႊင္႕သြားလိုက္မိတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာျပီလဲဆိုတာ သတိမထားလိုက္မိေပမဲ႕ ျမစ္ျပင္က ေလေအးေၾကာင္႕ အကၤ်ီလက္တို၀တ္ထားတဲ႕ လက္တစ္ေလွ်ာက္လံုးေတာ႕ ေအးစက္ေနခဲ႕ပါျပီ။ အသံၾကားရာကို လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ႕ အသက္ ၇၀ေက်ာ္ ၈၀နီးပါး အဖိုးအဖြားစံုတြဲတစ္တြဲ။ အဖိုးအိုက ေတာင္ေ၀ွးေလးကို တစ္ဘက္က ကိုင္ထားရင္း လက္တစ္ဘက္က အဖြားအိုရဲ႕ လက္ကေလးေတြကို ေဖးမတြဲကူလို႕.. အဖြားအိုရဲ႕ လက္ေတြကလဲ အဖိုးရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ျမဲျမံခိုင္မာလို႕.. ၾကည္႕ရတာနဲ႕တင္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေနျပီ.. ၾကားလိုက္ရတဲ႕ အဖိုးအိုရဲ႕ အၾကင္နာေမတၱာအျပည္႕နဲ႕ အသံကေရာ ကၽြန္မအာရံုေတြကို ဆြဲယူသြားခဲ႕တာဘဲမဟုတ္လား.. အဖိုးအိုက အဖြားကို ေျပာတဲ႕စကားက “အဖြားၾကီးေရ.. ေမာေနျပီလား.. ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ေနာ္.. ထိုင္စရာေနရာ ေတြ႔ရင္ ခနေလာက္နားရေအာင္.. ေရေရာ ဆာေနျပီလား.. ထိုင္မဲ႕ေနရာက်ရင္ အိတ္ထဲက ေရတိုက္မယ္ေနာ္” တဲ႕.. အဖြားကို ၾကည္႕ရတာ အနည္းငယ္ေတာ႕ ေမာပန္းေနပံုရပါတယ္..
တာရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္မၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ လူေတြက အေတာ္မ်ားေနတယ္.. ျပီးေတာ႕ ထိုင္ဖို႕လုပ္ေပးထားတဲ႕ ခံုေတြကလဲ ေနရာလြတ္မက်န္ေတာ႕ေအာင္ လူေတြအျပည္႕ ရွိေနပါတယ္.. အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ စံုတြဲကေလးေတြက ပိုမိုမ်ားျပားပါတယ္.. ဒီေတာ႕ မေနႏိုင္တဲ႕ကၽြန္မက ကိုယ္လက္ရွိ ထိုင္ေနတဲ႕ ကြန္ကရိခံုကေလးကေန ထလိုက္ျပီး “အဖုိးနဲ႕အဖြား ဒီမွာ ခနေလာက္နားပါလား.. ကၽြန္မ ဒီေဘးက အုတ္တံတိုင္းေပၚ ထိုင္လိုက္မယ္ေလ” လို႕ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္.. အုတ္တံတိုင္းရဲ႕ အျမင္႕က ခါးေလာက္ရွိတာမို႕ အဖိုးအဖြားတို႕အတြက္ အဆင္မေျပႏိုင္ေပမဲ႕ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ ထိုင္လို႕ အဆင္ေျပတာေၾကာင္႔ ခံုေနရာေလး ဖယ္ေပးျပီး အနီးနားက အုတ္တံတိုင္းေပၚ တက္ထိုင္လိုက္ပါတယ္..
ခံုကေလးေပၚ ထိုင္လိုက္တဲ႕ အဖိုးအဖြားတို႕ကိုၾကည္႕ရင္း ဘာရယ္မသိတဲ႕ ခံစားခ်က္ေလးေတြနဲ႕ စိတ္၀င္တစား ေငးၾကည္႕ေနမိပါတယ္.. အဖိုးအိုက သူလြယ္လာတဲ႕ အိတ္ကေလးထဲက ေရဘူးေလးတစ္ခုကို ထုတ္လိုက္ျပီး အဖြားကို တိုက္ပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ အဖြားက ျငင္းလိုက္ျပီး အဖိုးကို အရင္ေသာက္ပါလို႕ ေျပာလိုက္ေတာ႕ အဖိုးအိုက ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႕ ေရကို ေမာ႕ေသာက္လိုက္ျပီး အဖြားဘက္ကို ျပန္ေပးလိုက္ေတာ႕မွ အဖြားအိုက ေရကို ေျဖးေျဖးေလး ေမာ႕ေသာက္ပါတယ္.. အဖြားေရေသာက္ေနတုန္းမွာ အဖိုးအိုက အိတ္ထဲက ေနာက္ထပ္ ပစၥည္းေလးတစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပန္တယ္.. သူ႕လက္ထဲ ပါလာတာက လက္ကိုင္ပု၀ါေလး တစ္ထည္.. အဲဒီလက္ကိုင္ပု၀ါေလးနဲ႕ ေခၽြးစို႕ေနတဲ႕ အဖြားရဲ႕ နဖူးနဲ႕ လည္ပင္းတို႕ကို သာသာဖြဖြေလး သုတ္ေပးေနပါတယ္.. အိုး သိပ္ကို ရိုမန္တစ္ဆန္လွတဲ႕ ၾကည္္ႏူးဖြယ္ ျမင္ကြင္းကေလးပါဘဲလား..
အဖိုးကိုၾကည္႕ရတာ သူ႕အျပဳအမူေတြအတြက္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ဟန္ ဘာမွ မေတြ႔ရသလို ဒီလိုလုပ္ေပးေနတာဟာလည္း သူ႕အတြက္ ဘာမွမထူးဆန္းသလို အျမဲလုပ္ေနက် အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေနတဲ႕ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕.. သက္ေတာင္႕သက္သာ ေစတနာ ေမတၱာအျပည္႕နဲ႕ပါဘဲ.. အဖြားအိုကေရာ.. သူ႕မ်က္ႏွာေပၚလည္း အဖိုးကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္း၊ အားကိုးယံုၾကည္ျခင္းေတြအျပည္႕နဲ႕ အဖိုးခုလို လုပ္ေပးေနတာကို ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္ေနတဲ႕ အျပံဳးကေလးနဲ႕အတူ မ်က္ႏွာေလးက အသက္အရြယ္ေၾကာင္႕ အိုမင္းရင္႕ေရာ္ေနေပမဲ႕လို႕ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈေၾကာင္႕ ရႊန္းစိုလင္းလက္လို႕ပါဘဲ…
ေရေသာက္ျပီး ေရဘူးေလးကို အဖိုးကိုျပန္ေပးလိုက္တဲ႕ အဖြားဟာ လက္ကိုင္ပု၀ါကို ျပန္ဆြဲယူလို႕ အဖိုးအိုကို ယုယၾကင္နာစြာနဲ႕ တစ္လွည္႕ ျပန္သုတ္ေပးေနပါတယ္.. ျပီးသြားေတာ႕မွ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတဲ႕ ကၽြန္မဘက္ကို လွည္႕ၾကည္႕ျပီး “သမီးက တစ္ေယာက္တည္းလား.. အေဖာ္မပါဘူးလား” လို႕ ေမးလာပါတယ္.. ကၽြန္မလဲ “အဖိုးနဲ႕အဖြားတို႕လို ေပ်ာ္စရာအေဖာ္ မရွိဘူးေလ” လို႕ ရယ္ရႊင္ျပျပနဲ႕ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ေလး ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္.. သူတို႕ ၂ေယာက္ကို ၾကည္႕ျပီး ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးကို ခံစားေနမိျပီး ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴးေလး ျဖစ္ေနခဲ႕တာေၾကာင္႕ပါ။ အဖိုးအဖြားတို႕က ကၽြန္မရဲ႕စကားကို ခပ္ဟက္ဟက္ေလး ရယ္ေမာ လိုက္ၾကပါတယ္.. အဖိုးနဲ႕အဖြားကို စိတ္ထဲကေန ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးၾကည္႕ခ်င္လာတာေၾကာင္႕ စကားစလိုက္မိပါျပီ..
“အဖြားတို႕ကို ၾကည္႕ရတာ အရမ္းၾကည္ႏူးစရာ၊ အားက်စရာေကာင္းတယ္ေနာ္.. အိမ္ေထာင္သက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲဟင္”
ကၽြန္မရဲ႔အေမးကို အဖြားက ျပံဳးျပံဳးကေလးနဲ႕ “အဖြားတို႕က ငယ္လင္ငယ္မယားေတြ သမီးရဲ႕ .. အဖြား ၁၆ႏွစ္ သမီးရဲ႕အဖိုး အသက္ ၂၀မွာ အိမ္ေထာင္က်တာ ဆိုေတာ႕ အခု အဖြားက ၇၆၊ အင္း ႏွစ္ ၆၀ရွိျပီေပါ႕သမီးရယ္.. ” လို႕ျပန္ေျဖပါတယ္..
“သားသမီးေတြေရာ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိလဲ” လို႕ေမးေတာ႕ “သား၂ေယာက္ သမီး၄ေယာက္ရွိတယ္ သမီးေရ.. အားလံုး အိမ္ေထာင္က်လို႕ အဖြားတို႕မွာ ေျမးေတြခ်ည္း ၂၀ေက်ာ္ေနျပီ… အဲ ျမစ္ေတြေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေထာင္က်သူ က်ေနျပီေလ” လို႕ျပန္ေျပာပါတယ္.. အဖြားရဲ႕အသံက အရမ္းကို ႏုညံ႕ သိမ္ေမြ႔တာပါဘဲ.. ေလသံေလးကလဲ ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလးနဲ႕ .. ၾကည္႕ရတာ သူ႕တစ္သက္မွာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း စကားတို႕ကိုပင္ ဆိုခဲ႕ဖူးပံုမေပၚပါ..
“အဖြားတို႕ၾကည္႕ရတာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အရမ္းခ်စ္ခင္ၾကတာဘဲေနာ္.. အဖြားတို႕အိမ္ေထာင္သက္မွာ ရန္တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးဘူးလား” လို႕ ေမးမိေတာ႕ အဖိုးက ျပန္ေျဖပါတယ္.. “သူက စိတ္သေဘာအရမ္းႏုညံ႔တယ္ သမီးရဲ႕.. အဖိုးကေတာ႕ စိတ္နည္းနည္းဆတ္တယ္.. ဒါေပမဲ႕ အဖိုးစိတ္ဆိုးမယ္ျပင္ရင္ သူက အရင္အေလွ်ာ႕ေပးလိုက္ေတာ႕ ဘယ္ေတာ႕မွ ရန္ျဖစ္စကားမ်ားတဲ႕အဆင္႕ကို မေရာက္ပါဘူးကြယ္… ”
“သူကလဲ အဖြားအေပၚ ညွာတာတာကိုးသမီးရဲ႕.. အဖြားကို စကားၾကမ္းၾကမ္းေတာင္ မေျပာခဲ႕ဖူးေတာ႕ ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း ဘယ္ရွိေတာ႕မွာလဲ.. အဓိက ကေတာ႕ နားလည္မႈေပါ႕သမီးရယ္.. အဖိုးက အဖြားအေပၚ အျမဲတမ္း နားလည္မႈေပးခဲ႕တယ္.. အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေယာက်္ားေကာင္းပီသစြာနဲ႕ အဖြားကို ေဖးေဖးမမ ၾကင္ၾကင္နာနာ ရွိတယ္.. အဖြားတို႕ မိန္းမေတြရဲ႕ စိတ္က ကိုယ္႕ေယာက်္ားကို အားကိုးတြယ္တာ တတ္တဲ႕ စိတ္မ်ိဳးရွိတယ္ေလ.. ေယာက်္ားလုပ္သူက ေကာင္းေနရင္ မိန္းမေတြကလဲ အိမ္ေထာင္ရွင္မ ေကာင္း ပီသဖို႕ ဘယ္၀န္ေလးေတာ႕မလဲ သမီးရယ္… ကိုယ္ခ်စ္လို႕ ထူေထာင္ထားတဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးကို တစ္သက္လံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ရိုးေျမက်တဲ႕အထိ ျဖတ္သန္းခ်င္တာေလ.. သမီးအဖိုးကလဲ ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးဘဲရွိပါတယ္.. ဒီေတာ႕ အဖြားတို႕က မခ်မ္းသာေပမဲ႕ ဘ၀ကို နားလည္မႈေလးေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ၾကေတာ႕ စိတ္ေအးခ်မ္းတယ္ သမီးရဲ႕” အဖြားရဲ႕ ေလသံေအးေအးေလးက သူ႕ရဲ႕စိတ္ေလးလိုပါဘဲ ေအးခ်မ္းလိုက္တာေနာ္… သူတို႕ေျပာတဲ႕စကားေတြဟာ အမွန္ျဖစ္လိမ္႕မယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မရင္ထဲက ယံုၾကည္မိပါတယ္.. သူတို႕ရဲ႕ စိတ္သ႑ာန္ေတြက သူတို႕ရဲ႕ အျပဳအမူ ေပၚမွာတင္မက မ်က္ႏွာေပၚမွာပါ ေဖာ္ျပေနသားဘဲေလ..
“အဖြားတို႕အိမ္ေထာင္ေရးက သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတာဘဲေနာ္ .. အားက်ဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ.. အဖိုးရဲ႕ နားလည္မႈကို ရထားတဲ႕ အဖြားက ကံေကာင္းသလို အေလွ်ာ႔ေပးတတ္တဲ႕ အဖြားကို ရတာလဲ အဖိုး ကံေကာင္းတာပါဘဲေနာ္.. ”
ကၽြန္မက ေျပာလိုက္ေတာ႕ အဖြားက ကၽြန္မကို ရင္းႏွီးခင္မင္စိတ္ေၾကာင္႕ ထင္ပါရဲ႔.. ေမးခြန္းေလးတစ္ခု ျပန္ေမးပါတယ္.. “ဒီလိုဆို သမီးကေရာ သမီးရရွိထားတဲ႕အခ်စ္က ဘယ္လိုအခ်စ္မ်ိဳးလဲ.. နားလည္မႈေပးတဲ႕အခ်စ္လား.. အေလွ်ာ႕ေပးတဲ႕ အခ်စ္မ်ိဳးလား၊ အဲဒီအခ်စ္မွာ သမီးကိုယ္တိုင္ကေရာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕မႈ ရရဲ႕လား” တဲ႕
ကၽြန္မကသာ ေမးခြန္းေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမးလာခဲ႕ေပမဲ႕ ျပန္ေမးလိုက္တဲ႕ အဖြားရဲ႕ ေမးခြန္းမွာ ကၽြန္မႏႈတ္ေတြ ဆြံ႕အလို႕သြားခဲ႕ပါတယ္.. ျပန္ေျဖစရာစကား ရွာမရတာနဲ႕ဘဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးသာ လုပ္ေနလိုက္မိပါေတာ႕တယ္… စိတ္ထဲက တီးတိုးေလး ေျပာေနမိတာက “သမီးလဲ အဖြားလို ကံေကာင္းခ်င္ပါတယ္.. အခ်စ္မွာ သာယာခ်မ္းေျမ႕ခ်င္တာပါဘဲ အဖြားရယ္.. ဒါေပမဲ႕…….”
“ကဲ… သမီးေရ.. မေမွာင္ခင္ အဖုိုးတို႕ ျပန္လိုက္ဦးမယ္.. ညေနတိုင္း အဖိုးတို႕က လမ္းလာလာေလွ်ာက္တယ္ေလ.. ဟိုးနားေလးက အိမ္မွာေနတယ္သမီးေရ. ေရာက္ရင္ ၀င္လာလည္ေနာ္.. သမီးအဖြားက ခုခ်ိန္ထိ အဖိုးကို ဟင္းခ်က္ေကၽြးတုန္း.. သူက ဟင္းခ်က္္သိပ္ေကာင္းတာသမီးရဲ႕… လာလည္ရင္ သမီးကို အဖြားလက္ရာနဲ႕ ထမင္းေကၽြးမယ္ေနာ္.. ”
အဖိုးက ေျပာေျပာဆိုဆို ေတာင္ေ၀ွးကိုေကာက္လို႕ အရင္ထလိုက္ျပီး လက္ကေလး ကမ္းလိုက္ကာ အဖြားထႏိုင္ေအာင္ ၾကင္ၾကင္နာနာေလး တြဲထူလိုက္ပါတယ္.. အတြဲခံရတဲ႕အဖြားရဲ႕ လက္ကေလးေတြကလည္း အဖိုးရဲ႕ လက္ေတြကို အားကိုးတၾကီး ဆုပ္ကိုင္လို႕..
“သမီးလဲ တစ္ေယာက္တည္း ဆိုေတာ႕ မေမွာင္ခင္ျပန္ေနာ္.. အၾကာၾကီးမထိုင္နဲ႕ ျမစ္ျပင္ကလာတဲ႕ေလက ေအးေတာ႕ အေအးမိမယ္.. ဒီဘက္ေရာက္ျဖစ္ရင္ အဖြားတို႕ဆီလဲ လာလည္ေနာ္” လို႕ အသံေအးေအးေလးနဲ႕ အဖြားက သံေယာဇဥ္ၾကီးတတ္စြာ ၀င္ေျပာလိုက္ပါတယ္..
တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲျပီး တစ္ေရြ႕ေရြ႕ ေ၀းကြာသြားတဲ႕ အဖိုးနဲ႕ အဖြားကိုၾကည္႕ျပီး ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးေၾကာင္႕ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ မ်က္၀န္း အိမ္မွာ ရစ္၀ဲ လာမိပါတယ္.. ၾကည္ႏူးမႈေၾကာင္႕ က်တဲ႕မ်က္ရည္လား.. ဘာအတြက္ေၾကာင္႕ က်တဲ႕ မ်က္ရည္လဲ ဆိုတာကိုေတာ႕ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေ၀ခြဲဖို႕ ခက္လွေပမဲ႕ နားလည္စာနာမႈ၊ အေလွ်ာ႔ေပးသိတတ္မႈ၊ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈ စသည္တို႕ျဖင္႕ ယွက္ဖြဲ႕ထားတဲ႕ အဖိုးအိုနဲ႕ အဖြားအိုတို႕ရဲ႕ ေလးစား အားက်ဖြယ္ တူညီေသာ ခ်စ္ျခင္း မ်ိဳးကိုေတာ႕ လိုခ်င္ မက္ေမာ လွပါတယ္ေလ။ အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး စာနာနားလည္မႈ၊ ေဖးမကူညီမႈ၊ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာမႈ၊ ေလးစား ခ်စ္ခင္မႈေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ ထားမယ္ဆိုရင္ သာယာလွပလို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ ခ်စ္ျခင္းတစ္စံု ျဖစ္လာမွာေတာ႕ ေသခ်ာသားဘဲ မဟုတ္ပါလားေနာ္။
လူတိုင္းလူတိုင္း တူညီေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစရွင္..
ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)
(မေခ်ာေရ..ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ..ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးပါပဲ။ ။ေအာင္နုိင္သူ)
No comments:
Post a Comment