ေလေတြ ဟူးဟူးရားရား တုိက္ခတ္ေနသည့္ ညတစ္ညမွာ သူတုိ့ေရာက္လာႀကၿပန္သည္။အေ၀းဆီမွ ကဆုန္စုိင္းလာေနသည့္ ၿမင္းခြာသံမ်ားကုိ ႀကားကတည္းက ညဘက္လွုပ္ရွားသည့္ မ်က္နွာဖုံးတပ္ လူဆုိးဂုိဏ္းသားေတြၿဖစ္ေႀကာင္း မုိးဇက္ကာဗာ သိလုိက္သည္။ အေမရိကန္ၿပည္တြင္းစစ္ ၿဖစ္ပြားေနစဥ္ကာလ အေအးလြန္ကဲလွေသာ ေဆာင္းဥတုတစ္ခုလုံးပင္ မစ္ဇူရီနယ္တစ္ခြင္၌ မ်က္နွာဖုံးတပ္ လူဆုိးဂုိဏ္းတစ္ဂုိဏ္း အႀကီးအက်ယ္ေသာင္းက်န္းလ်က္ ရွိခဲ့သည္။ ႏြားအုပ္ေတြခုိးသည္၊လုသည္၊ကြ်န္ေတြကုိဖမ္းၿပီး ကြ်န္ေစ်းအႀကီးအက်ယ္ေကာင္းေနသည့္ ေတာင္ပုိင္းေဒသသုိ့ ခုိးေရာင္းသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ကပင္ သည္လူဆုိးဂုိဏ္းသည္ သူၿခံကုိ တစ္ႀကိမ္ေမႊေနွာက္သြားခဲ့ႀကၿပီး ၿဖစ္သည္။ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ တုန္တုန္ယင္ယင္ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား ၿဖစ္ေနသည့္သူ့ဇနီးသည္ေရွ့မွာပင္ သူ့အား လက္နွစ္ဖက္ကုိ ပူးခ်ည္ကာ သစ္ကုိင္းတစ္ခုမွာ ခ်ိတ္ဆြဲသည္။`မင္းနီဂရုိးေတြ ဘယ္မွာ ၀ွက္ထားသလဲကြ´ဟုေမးၿမန္းသည္။ႀကိမ္းေမာင္းဆဲဆုိသည္။က်ာပြတ္နွင့္ရုိက္သည္။ထုိေနာက္ ေၿခဖ၀ါးကုိ မီးက်ီးခဲရဲရဲနွင့္ ကပ္သည္။
သည္မွ်နွိပ္စက္ေသာ္လည္း သူဖြင့္မေၿပာပါ။စင္စစ္ သူ့မွာ ကြ်န္မေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိသည္။ေမရီဟု ေခၚသည့္ မုဆုိးမေလး။သည္မုဆုိးမေလးနွင့္ သူမကေမြးသည့္ ကြ်န္ေပါက္ကေလးမ်ားကုိ လွူိဏ္ဂူတစ္ခုထဲမွာ ပုန္းေအာင္းခုိင္းထားခဲ့သည္။အမ်ိဳးမ်ိဳးနွိပ္စက္ေသာ္လည္း မုိးဇက္နွုတ္မွ မဖြင့္ဟသၿဖင့္ လူဆုိးမ်ား ေမရီကုိ ရမသြားခဲ့။ သုိေသာ္ ယခုုေတာ့ လူဆုိးမ်ား တစ္ေခါက္ၿပန္ေရာက္လာႀကၿပန္ေလၿပီး။ ၁၈၆၂ ခုနွစ္၊ေအးၿမလွေသာ ေဆာင္းကာလ ညတည။`ဂူဆီိကုိ အၿမန္ေၿပး´မုိးဇက္က သူ့ဇနီးကုိ လွမ္းေအာ္ေၿပာသည္။သူ့ေၿခဖ၀ါးက မီးေလာင္ထားသည့္ ဒဏ္ရာေတြ မက်က္ေသးသၿဖင့္ သူေကာင္းေကာင္းလမ္းမေလွ်ာက္နုိင္။ေၿခနာလ်က္ပင္ အေမွာင္ထဲမွာ ဒေရာေသာပါး သူေၿပးသြားသည္။ ၿမင္းစီးသမားေတြက သူ့ၿခံထဲ ေရာက္မလာႀကေသး။ေမရီအတြက္ ေၿပးရန္၊ပုန္းရန္ အခ်ိန္ရနုိင္သည္ဟု သူယူဆသည္။ ေမရီတုိ့ေနသည့္ တဲငယ္တံခါးကုိ သူဆြဲဖြင့္လုိက္ေသာအခါ၌မူ မလွုပ္မယွက္ၿငိမ္လ်က္သား ရပ္ေနသည့္ေမရီကုိ ေတြ့ရသည္။ သူမမ်က္နွာ၌ အႀကီးအက်ယ္ေႀကာက္ရြံ့ေနသည့္ အမူအရာကုိ ၿမင္ရသည္။သမီးေလး မယ္လစ္ဆာက မေအ့အက်ၤီစကုိဆြဲ၍ ရပ္ေနသည္။သားငယ္ဂ်င္(မ)က အိပ္ရာထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။သူမ၏ရင္ခြင္၌မူအငယ္ဆုံးသားေလးကုိ ေပြ့ခ်ီထားသည္။ `ေဟ့.. ေၿပးႀကေလကြာ၊ဟုိေကာင္ေတြ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာႀကမွာ´ မုိးဇက္က စိတ္မရွည္စြာ လွမ္းေအာ္သည္။ထုိေနာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာဂ်င္(မ)ကေလးကုိ ဆြဲခ်ီကာ တံခါး၀ဆီသုိ့ထြက္သည္။`ကေလးနွစ္ေယာက္ကုိ ေခၚၿပီးငါ့ေနာက္ကလုိက္ခဲ့´။သုိ့ေသာ္ ေမရီက ခ်က္ခ်င္မလုိက္နုိင္။သူ့အငယ္ဆုံးကေလးက ေမြးကတည္းက ေရာဂါပါလာသည္။ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆုိးေနသူကေလး။သူ့ကုိ အၿပင္ဘက္ ထုတ္သြားလွ်င္ အေအးမိၿပီးေသဆုံးသြားနုိင္သည္။ေမရီက ကေလးကုိၿခံဳစရာထုပ္ပုိးစရာေစာင္ေတြ အေႏြးထည္ေတြသာ အေၿပးအလႊားရွာယူေနသည္။ သည္အခုိက္မွာပဲ တဲကေလးထဲသုိ့ မ်က္နွာဖုံးတပ္လူဆုိးမ်ား.......ဆက္ရန္။
No comments:
Post a Comment