ေဂ်ာ့ခ်္တုိ့ၿခံနွင့္ မ်ားစြာမေ၀းလွသည့္ လုိကပ္(စ)ဂရုိ့ဖ္ရြာကေလးတြင္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းေလးတစ္ခုရွိသည္။ဘုရားေက်ာင္းမွာ ခန္းမငယ္တစ္ခုသာရွိသည္။ တနဂၤေႏြေန့တြင္ သည္အခန္း၌ ဘုရား၀တ္ၿပဳႀကၿပီး က်န္ေန့မ်ား၌ ၎ကုိ စာသင္ေက်ာင္းအၿဖစ္ အသုံးၿပဳႀကသည္။ ေဂ်ာ့ခ်္စာသင္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။
တစ္ေန့တြင္ သူကလယ္ကြင္းထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ မုိးဇက္ကာဗာအား ေမးသည္။`ကြ်န္.ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရမလဲ ခင္ဗ်´။မုိးဇက္က နဖူးေပၚမွ ေခြ်းစက္ေတြကုိ လက္ၿဖင့္သပ္လုိက္ၿပီး ေကာင္းကင္ၿပင္ဆီသုိ့ ေမွ်ာ္၍ေငးေနသည္။ `မနက္ၿဖန္သြားလုိ့ရမလား အန္ကယ္မုိးဇက္´ ေဂ်ာ့ခ်္က ထပ္ေမးသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မုိးဇက္က ေဂ်ာ့ခ်္ပခုံးေလးနွစ္ဖက္ကုိ ကုိင္ကာ စိတ္မေကာင္းစြာၿဖင့္ ေၿပာၿပလုိက္ရသည္။ `အသားမည္းတဲ့ ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းတက္ခြင့္မၿပဳႀကဘူးကြာ´။ ေဂ်ာါခ်္ အႀကီးအက်ယ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူတြယ္တာလွေသာ အန္တီဆူစန္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနသည့္တစ္ေလွ်ာက္လုံး မႀကာခဏဆုိသလုိပင္ အန္တီဆူစန္၏ ၿဖဴေဖြးလွေသာအသားနွင့္ သူ၏မည္းတူေသာအသားကုိ သူနွုိင္းယွဥ္ႀကည့္မိတတ္သည္။သုိ့ေသာ္ အသားၿဖဴတာနွင့္ မည္းတာအၿပင္ဘာေတြ ကြာၿခားရဦးမည္နည္း။
စာနာတတ္ေသာလူၿဖဴလင္မယား၏ အိမ္တြင္ႀကီးၿပင္းခဲ့ရသည့္ လူမည္းကေလး။ေက်ာင္းေနခ်င္သည္ဆုိသည့္အခါမွ သူ့ပတ္္၀န္းက်င္မွာ လူၿဖဴနွင့္လူမည္း အဆင့္အတန္းခ်င္း မည္မွ်ကြဲေနသည္ကုိ ေၿပာင္ေၿပာင္ရွင္းရွင္းႀကီး သိလုိက္ရေတာ့သည္။ေတာထဲက သူသြားထုိင္ေနက် ကြက္လပ္ကေလးမွာ ထုိင္ကာေႀကကြဲၿခင္းနွင့္ ထိတ္လန့္ၿခင္းကုိ သူၿပိဳင္တူခံစားေနရသည္။သည္ေနာက္ေတာ့ သူစိတ္မထိန္းနုိင္ေတာ့ဘဲ ေၿမၿပင္ကုိ ပါးနွင့္ကပ္ကာ ရွုိက္ႀကီးတငင္ ငုိေႀကြးမိေတာ့သည္။
စာတတ္ခ်င္လွသည့္ အသားမည္းေကာင္ေလးသည္ အလြယ္တကူ လက္ေလ်ာ့တတ္သူမဟုတ္။ သူ့စိတ္ဓာတ္ၿပင္းၿပလြန္းသၿဖင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အန္တီဆူစန္ကုိယ္တုိင္ပင္ သူ့ကုိစာသင္ေပးရန္ တာ၀န္က်လာသည္။ ပစၥည္းေဟာင္းေတြထည့္သည့္ ေသတၱာႀကီိးထဲက သင္ပုန္းႀကီးစာအုပ္ေဟာင္းတစ္အုပ္ကုိ ထုတ္ကာ ေအဘီစီဒီသင္ေပးသည္။ မ်ားမႀကာမီပင္ စာအုပ္တစ္အုပ္လုံး သူအလြတ္ရသြားသည္။ တစ္ေန့တြင္ သူတုိ့ၿခံနွင့္ ရွစ္မုိင္ခန့္အကြာရွိ နီယုိရွိုၿမိဳ့ကေလးသုိ့ ေဂ်ာ့ခ်္ခဏေရာက္သြားသည္။နီယုိရွိုတြင္ သူ့အတြက္အႀကီးအက်ယ္အံ့အားသင့္စရာတစ္ခုသြားေတြ့ရသည္။ၿခံသုိ့ၿပန္ေရာက္သည္နွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ့အစ္ကုိဂ်င္(မ)ကုိ လုိက္ရွာၿပီး သူေတြ့လာသည့္ကိစၥကုိ ၀မ္းသာအားရၿပန္ေၿပာၿပသည္။စိတ္လွုပ္ရွားလြန္းသၿဖင့္သူ့စကားက ခါတုိင္းထက္ပင္ ပုိ၍ထစ္ေနသည္။`နီ..နီ.နီယုိရွုိမွာ လူမည္းကေလးေတြအတြက္ က်..က်..ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။င..င..ငါသြားမယ္။´ဂ်င္(မ)က သူ့ညီကုိ တစ္ေလွ်ာက္လုံးပင္ နားမလည္နုိင္ဘဲ ရွိခဲ့သည္။ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြနွင့္ ရူးေနတာ၊အဂၤလိပ္စာလုံးေပါင္းေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ၿပီး က်က္မွတ္ေနတာ ဘာသေဘာလဲ သူစဥ္းစား၍မရ။သုိ့ေသာ္ သူ့ညီနွင့္ပတ္သက္၍ သူအေသအခ်ာ သိတာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။သူလုပ္မည္ဟု ေၿပာသည့္ကိစၥတစ္ခုကုိ လုံး၀တားဆီး၍ ရနုိင္မွာမဟုတ္ဟူေသာအခ်က္ၿဖစ္သည္။သူသြားမည္ဆုိလွ်င္ သြားမည္ပဲ။ မုိးဇက္ကာဗာလည္း ဒါကုိသိသည္။သူက`ငါလည္းမင္းကုိတားလုိ့ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ဒါေပမယ့္မင္းဟုိမွာ ဘာစားေနမလဲ၊အဲဒါေတာ့စဥ္စားဦး´ဟုသာဆုိသည္။`ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းခ်က္တတ္ပါတယ္၊သန့္ရွင္းေရးတုိ့ဘာတုိ့ တုိလီမုိလီေတြလဲ လုပ္နုိင္ပါတယ္။မုိးဇက္က ေခါင္းညိတ္သည္။သည္ကိစၥၿပီးၿပီ။သည္လုိၿဖင့္ ေႏြဦးေပါက္စ ေန့တစ္ေန့မွာ ေဂ်ာ့ခ်္တစ္ေယာက္ ၿခံ၀င္းထဲက ထြက္ကာအေၿပာက်ယ္ေသာ ကမာၻေလာကထဲ စတင္ေၿခခ်ၿဖစ္ခဲ့သည္။
No comments:
Post a Comment